Doskonale znamy budowle, które po sobie zostawił. Białe korytarze Sejmu, marmurowe schody Opery Narodowej, monumentalny gmach sądów w Alei Solidarności – wszyscy mamy je przed oczami. Podobnie jak gmach Polskiego Radia czy Narodowego Banku Polskiego. Te reprezentacyjne budynki, nadające charakter Warszawie, są dziełem jednego człowieka. Dlaczego jego nazwisko musi nam przypominać dopiero Grzegorz Piątek? Bohdan Pniewski był pieszczoszkiem władzy – i sanacyjnej, i powojennej, komunistycznej. Już przed wojną uchodził za najjaśniejszą gwiazdę polskiej architektury – w 1937 roku, w wieku 40 lat, budował pawilon polski na Wystawę Światową w Paryżu, a w Warszawie wykańczał gmach Ministerstwa Spraw Zagranicznych i rezydencję ministra Becka. W nowej Polsce odbudował swoją pozycję – miał nowych przyjaciół na nowych szczytach władzy, tę samą piękną żonę i willę w centrum Warszawy, i znów nadawał formę swojemu miastu. Jak pisze Piątek: „Zwykłe rzeczy nigdy Pniewskiego nie interesowały. Pniewszczyzna występuje w stolicy tam, gdzie ludzie ważni zajmują się ważnymi sprawami – rządzą, administrują, obradują, przemawiają, występują, przyznają sobie nagrody, uwieczniają się; tam, gdzie performują stołeczność. Pniewski stworzył dla nich efektowną scenografię”. Książka Piątka jest fascynująca na wielu płaszczyznach. To opowieść o skomplikowanym człowieku w skomplikowanych czasach. Opowieść o tym, co może przynieść splot ambicji, talentu i umiejętności dostosowania się do każdych warunków i każdego ustroju. Opowieść o wielkich celach i równie wielkich kompromisach. Szalenie ciekawa, pouczająca, nad wyraz aktualna. I znakomicie uzupełniająca poprzednią książkę Piątka, Najlepsze miasto świata. Warszawa w odbudowie 1944-1949, finalistkę tegorocznej Nagrody Nike.