Jak rozumieć fotografię w epoce mediów społecznościowych? Jak podchodzić do tych wszystkich selfie’aczków, przepuszczonych przez Hipstamatic retro widoczków, milionów odsłon latte czy efemerycznych, znikających w sieci fotek na Insta Stories? Nathan Jurgenson, młody amerykański socjolog i teoretyk mediów, zwany też guru Snapchata, nie zamierza potępiać tego oddolnego, antyelitarnego, globalnego fotograficznego zalewu. Zamiast ośmieszania i krytykowania współczesnych praktyk, proponuje inne podejście do fotografii społecznościowej: rozumienia jej jako praktyki kulturowej, odzwierciedlającej to, w jaki sposób patrzymy na siebie i na otoczenie, czego się uczymy i co mówimy. Nie chce tego zjawiska porównywać do fotografii artystycznej czy tej rzetelnie dokumentującej rzeczywistość. Nawołuje: mniej historii sztuki, więcej teorii społecznej. Bo to dzięki tym wszystkim, najczęściej błahym, fotkom, wyrażamy siebie i komunikujemy się z innymi. Pojedyncze zdjęcia stają się częścią strumienia, czyli niekończącej się rzeki obrazów, przez którą wszyscy się przewijamy. Jurgenson w ogóle sprzeciwia się traktowaniu internetu jako jakiejś osobnej wirtualnej cyberprzestrzeni. Według niego ten „dualizm cyfrowy” jest przekonaniem fałszywym, bo cyfrowość jest absolutnie realna. Dlatego stawia na równi nasze interakcje w świecie wirtualnym i fizycznym. Pisze: „Rzeczywistość, którą przeżywamy, jest wynikiem ciągłego przenikania się online’u i offline’u”. Mia Fineman, kuratorka działu fotografii w Metropolitan Museum of Art i autorka Faking It: Manipulated Photography Before Photoshop stwierdza: „Nathan Jurgenson to Susan Sontag pokolenia selfie – donośny, klarowny i ważny nowy głos w krytyce kultury”. Trudno o lepszą rekomendację.